“Ik voel me leeg van binnen en weet niet waarom, ik weet soms niet waar ik het zoeken moet. Ik voel de onrust in mij, het niet erkend worden van mijn gevoel en soms als ik ergens zoveel energie in steek, krijg ik niet de bevestiging die ik zo graag zou willen. Ligt dit aan mij, verwacht ik nou te veel van anderen?”
Herken je dit? Een terugkerend gevoel van onvrede? Van leegte? Niet gelukkig zijn? En hierdoor misschien wel lichamelijke klachten? En gek genoeg geen idee waar dit gevoel vandaan komt? Misschien veroordeel je jezelf er wel om? Ik met mijn gezeur ook altijd! Waarom kan ik nou nooit eens ‘gewoon’ gelukkig zijn?
Terwijl ik in gesprek was met een jonge vrouw vertelde ze mij dat ze een bepaald soort leegte voelt en niet kan weerleggen waar het vandaan komt. Ze zoekt veel naar bevestiging. En vaak krijgt ze deze bevestiging niet vanuit haar omgeving. Er ontstaat dan een gevoel van onvrede, van niet gezien en gehoord voelen. “Zouden deze gevoelens misschien ook al veel eerder kunnen zijn ontstaan?” vraag ik haar. Hiermee doel ik op haar kindertijd.
Ze wordt even stil. Haar ogen worden vochtig, ze kijkt even naar beneden en probeert haar weer te herpakken. “Dat is het gekke” zegt ze. “Ik had een prima jeugd. Er werd goed voor me gezorgd, we hadden rust, reinheid en regelmaat, zoals dat toen ging. Ik had toen niet het idee dat ik iets mistte.” Dan vraag ik mezelf af: Wat zou ze kunnen missen? Waar had ze misschien nog meer behoefte aan? “Wat zag je bij anderen thuis?” Ze antwoordt: “Oh, dat is wel anders. Daar was veel meer warmte. Liefde. Mijn vriendinnen kregen een knuffel of een aai over hun rug, een arm om hen heen. Dat gebeurde bij ons niet. Daar was ik weleens jaloers op”.
Zulke dingen lijken maar klein, en toch is het goed om er nuchter én open naar te kijken zoals nu in dit gesprek. Als er geen aanraking was, was er dan wel liefde? Aandacht? Genegenheid? Geborgenheid? Soms lijkt alles perfect, rationeel gezien. Toch waren vader en moeder allebei bezig met hun eigen dingen en waren ze emotioneel gezien niet beschikbaar. Als ouder kun je het druk hebben met allerlei activiteiten en desondanks aandacht hebben voor je kind. En andersom kan ook: Dat je moeder huisvrouw was en jullie als gezin voorbeeldig leken… maar dat er onder dat laagje eigenlijk niet echt aandacht was voor elkaar. Leegte dus…
Ik zie een traan lopen. Dát dus. “Klopt helemaal” zegt ze. “Ik was altijd bezig met lief zijn. Deed ik het wel goed? Hielden ze wel van me? Ik probeerde het mijn ouders naar de zin te maken om gezien te worden maar niets leek te helpen. En nu ik hieraan terugdenk, ja… daar was die leegte er al. Die voel ik nu weer.”
Ik kan het allemaal mooi professioneel uitleggen. Maar als je het moeilijk vindt, geen idee hebt wat er speelt, wat de reden kan zijn van jouw gevoelens, dan kan het heel fijn zijn om dat te ervaren. Tijdens een Familie Opstellingendag doen we dat.
Een Familie Opstellingendag kan helpen om helderheid te krijgen over al deze gevoelens. Deze jonge vrouw heeft hierdoor nieuwe inzichten gekregen waardoor er een proces van verandering kon gaan beginnen. Ze heeft het stuur van haar leven in eigen handen genomen en zoals ze zelf zegt: “Ik ben patronen aan het doorbreken vanuit mijn kindertijd. Ik ben niet langer dat meisje dat snakt naar de goedkeuring van mijn ouders. De Familie Opstellingendag heeft verandering gebracht en niet langer ervaar ik dat lege gevoel in mijn binnenste maar neemt rust en blijdschap meer en meer de overhand!”
Op 20 september hebben we weer een Familie Opstellingendag in de agenda staan. In Burgum, in een fijne en vertrouwde groep. Herken jij deze gevoelens? Of zijn er andere dingen die je belemmeren om écht in jouw vrijheid te gaan staan? Wacht dan niet langer en meld je aan voor deze dag!
