Ik heb een oordeel over mijn ouders. Waarom hebben ze gedaan zoals ze het gedaan hebben? En waarom was er niet meer aandacht voor mij? Dat klinkt hard hè? Maar lange tijd heb ik echt zo gedacht en ik had er last van. Ik voelde me slachtoffer van de omstandigheden. Vooral in mijn puberteit was dit oordeel het hevigst. Veel mensen herkennen dat wel. 

Nu zul je denken, tja dat hoort ook bij de puberteit. En dat klopt ook. Toch blijven veel volwassenen een beetje hangen in dat oordeel over hun ouders. Ze hebben vaak aanvaringen, ergeren zich, of houden zich stil maar zitten intussen vol ergernis in de auto als ze hun ouders hebben bezocht… ook jaren later, zelfs als ze zelf inmiddels een eigen gezin hebben. 

Hoe kan dat, zul je je afvragen? En waarom knaagt het zo aan ons?

Dat komt doordat er vaak een verdeeldheid is in ons. Een deel van ons vindt dat echt en weet ook wel dat onze ouders hun best gedaan hebben, met de kennis van toen en met de beste bedoelingen. We willen ze niets kwalijk nemen… en toch doen we dat wel.  

Dat komt doordat een ander deel van ons te kampen heeft met een tekort. Er is iets wat we gemist hebben, blijkbaar. Iets wat we wel nodig hadden. Zoals (onvoorwaardelijke) liefde, aandacht, waardering, aanmoediging, enz. Misschien was het er wel, maar heb jij het niet gevoeld. Je ziet vaak dat zussen of broers een compleet verschillende beleving hebben gehad van diezelfde feiten.

Wat gebeurd is, is gebeurd. Dat kun je niet terugdraaien. Maar het mooie is: Binnen het systemische werk en ook in NLP leren we dat we alles wat je tekortgekomen bent, bij jezelf kunt halen. Dat alles in jou zit om jouw vraagstuk op te lossen. Klinkt een beetje zweverig misschien, maar dat kun je dus heel praktisch maken. 

Ik ben heel wat opleidingen, coaching, therapie verder en kan nu in de volle overtuiging zeggen dat mijn ouders de beste ouders zijn geweest van de hele wereld. Dat ze mij precies dat hebben geleerd waar ik nu veel aan heb. Ik ben ongelooflijk trots op hen, op wat ze gedaan hebben en hoe ze ons als kinderen opgevoed hebben. Ik heb hen leren begrijpen toen ik mezelf leerde begrijpen. Stapje voor stapje hoor, dat was een proces. Maar met vallen en opstaan kom je vrij van je belemmerende conditionering. En zo heb ik het ook beleefd. 

Daarom deel ik graag mijn kennis en ervaringen in de opleidingen, in coaching en tijdens de opstellingendagen die ik geef, op weg naar een leven in vrijheid en verbinding. 

Wat aanvankelijk een hobbelige weg leek, blijkt achteraf een prachtig proces te zijn via bewustwording naar volwassenheid. Als puber mag je mopperen tot je een ons weegt… maar als volwassene is het heerlijk om te kunnen kiezen om die oordelen los te laten… het maakt je leven zoveel gemakkelijker en je relaties zoveel beter! 

Herken je jezelf hierin? Zou je het ook anders willen? Neem dan eens contact met ons op en we vertellen je hoe jij een eerst stap kunt maken!